Tennessee walker (tennessee walking horse) – rasa konia pochodzącą z południa Stanów Zjednoczonych, gdzie jej przedstawiciele byli używani przez właścicieli plantacji do objeżdżania terenów. Konie tej rasy znane są szczególnie z unikatowego, czterotaktowego, bardzo wygodnego do jazdy chodu zwanego walk. Na świecie liczba ta pozostała na niezmienionym poziomie, około 2,5 miliarda. Turystyka Wielki Mur Chiński w Jinshanling. W 2015 roku Chiny były na czwartym miejscu na liście najchętniej odwiedzanych państw na świecie; do kraju tego zawitało 56,886 mln turystów (2,3% więcej niż w roku poprzednim). Obecnie prawdopodobnie największa sowa świata (niegdyś na Kubie występowały jeszcze większe sowy z rodzaju Ornimegalonyx). Rozmiarami dorównuje mu jedynie puchacz japoński , którego niektóre źródła uznają za większego od puchacza zwyczajnego, brakuje na to jednak dowodów [11] . Zintegrowana Platforma Edukacyjna. Strona główna Rozmieszczenie lasów na świecie. Rabunkowa i racjonalna gospodarka leśna. Powrót. Rozmieszczenie lasów na świecie. Rabunkowa i racjonalna gospodarka leśna. Rola lasów jest trudna do przecenienia. Eksploatujemy ich zasoby łatwe do gospodarczego wykorzystania. Często zapominamy przy tym Największa cebula na świecie została wyhodowana przez tego samego Anglika Petera Gleizbrka w 2015 roku. Jego wymiary są ponad 2 razy większe niż jego głowa. Waga żarówki wynosi 9 kilogramów, ale na zdjęciu Peter trzyma warzywo jak piórko. Udało im się wyhodować cud natury w zaledwie 2 i pół miesiąca. Grenlandia. Największa na świecie wyspa jest tylko trzy razy mniejsza od Australii i prawie 50 razy większa od Danii. Znajduje się między Islandią i Kanadą, jest myte przez Arktykę i Ocean Atlantycki. Większość Grenlandii leży w kręgu polarnym - to jest strefa wieczna zmarzlina i stałe śniegi. . Sprawdź jak szybko umie biegać i czy może fruwać. Strusie to największe i najcięższe ptaki, jakie żyją na naszej planecie. Potrafią niezwykle szybko biegać i większość osobników dożywa nawet ponad 70 lat. Poznaj cechy charakterystyczne strusi oraz ciekawostki o tych ptakach. Struś rzadko pada ofiarą drapieżników, co zawdzięcza swojej umiejętności szybkiego biegania – może osiągnąć prędkość ponad 70 km/h! W naturalnym środowisku strusia można spotkać w południowej Afryce, na terenach półpustynnych i sawannach, w Australii oraz Ameryce Południowej. Cechy charakterystyczne strusia Wśród strusi wyróżnia się obecnie dwa gatunki – strusia czerwonoskórego i strusia szaroskórego, nazywanego również strusiem somalijskim. Choć zaliczane są do ptaków, nie potrafią latać. Ich skrzydła osiągają rozpiętość sięgającą do 2 metrów, są one jednak zbyt małe, aby unieść zwierzę, mają inny cel – przyciągać partnerów oraz pomagać w utrzymaniu równowagi podczas biegu. Strusie to zwierzęta wszystkożerne, dla których pokarmem są, przede wszystkim, korzenie, liście roślin, jaszczurki oraz gryzonie. Jaja strusia, uznawane za największe wśród wszystkich ptasich jaj, osiągają długość do 15 cm, a wagą dorównują ponad 20 kurzym jajom. Czy strusie chowają głowę w piasek? To, że struś chowa głowę w piasek w obliczu zagrożenia, to jeden z najbardziej rozpowszechnionych mitów na temat zachowania tych zwierząt. Prawdopodobnie wynika on z tego, że głowa strusia w porównaniu z resztą ciała jest nieproporcjonalnie mała. Kiedy ptak się schyla, głowa znika za jego ciałem, co sprawia wrażenie ukrywania jej w piasku. Kiedy struś naprawdę się boi, zaczyna po prostu uciekać, a kiedy zagrożenie, np. drapieżnik, jest niebezpiecznie blisko, zwierzę zaczyna bronić się, kopiąc. Struś ma silne nogi, zakończone ostrymi pazurami, które mogą nawet zabić przeciwnika. Zobacz także: Dlaczego bocian stoi na jednej nodze? Fot. Adobe Stock W zamierzchłych czasach, we wczesnych początkach XXI wieku, na europejskiej scenie parkowej włoscy i niemieccy karuzelnicy mieli swoje dwie lat póżniej za organizację wystawy dla parków i karuzelników wzięli się Amerykanie. I co się stało? Mamy rok 2012 i na scenie wystaw branżowych świeci już tylko jedna gwiazda pod nazwą EAS. Ale nie o wystawie miał być ten artykuł. IAAPA to największa na świecie organizacja skupiająca właścicieli parków, producentów, dystrybutorów i cały szereg firm z branży spędzania czasu wolnego. W szeregach IAAPA jest ponad podmiotów gospodarczych, w tym tacy giganci jak koncern Disneya czy Merlin Entertainment (Legoland, Madamm Tussauds). Europejska dywizja IAAPA, która od 2008 roku ma swoje biuro w Brukseli jest już głosem około 800 firm z sektora parków i ich dostawców, w tym 15 z Polski. Najwięcej europejskich członków IAAPA wywodzi się z Wielkiej Brytanii (205), Niemiec (121) i Holandii (111). Odzwierciedla to też popularność parków rozrywki w tych krajach. Mała powierzchniowo przecież Holandia, jest miejscem, gdzie samych parków rozrywki jest 15, nie licząc innych form spędzania wolnego czasu jak aquaparki, zoo, parki miniatur czy place zabaw. To trochę tak jakby w samym województwie mazowieckim działało 15 parków, a przecież w tej chwili nie ma żadnego. I do tego większość parków holenderskich notuje odwiedzalności na poziomie przynajmiej tysięcy ludzi. Średnia jest jednak dużo wyższa, a największy z nich Efteling (park nr 3 w Europie) jest odwiedzany przez ponad 4 mln klientów. To obrazuje jak na tle Europy wygląda rozrywka nad Wisłą. Europa w liczbach Jak wyliczyli specjaliści z IAAPA branża parków rozrywki w Europie generuje w sumie mld euro rocznie, z czego połowa to zyski parków. Zatrudnionych w sektorze jest osób (jako pełen etat lub jego ekwiwalent (a więc, np. 2 razy 1⁄2 etatu). Zatrudnienie znajduje więc więcej osób, statystycznie jednak sumuje się wszystkie etaty. 714 mln euro zasila w sumie budżety państw Unii z podatków. W sumie szacuje się, że wszystkie europejskie parki odwiedzane są przez 145 mln ludzi. Z badań wynika, że rozrywka w parkach jest bezpieczniejsza nawet od wędkowania! Jak wyliczyli specjaliści w Europie funkcjonuje 330 parków rozrywki i parków tematycznych, 300 zoo i akwariów, 170 parków wodnych, 190 centrów nauki, 1600 centrów rozrywki rodzinnej i muzeów. W sumie miejsca te odwiedzane są przez miliard ludzi rocznie! Czyli tak jakby jedna szósta świata, rocznie w Europie odwiedzała któreś z wyżej wymienionych miejsc. Dane obejmują 27 państw Unii Europejskiej, w tym Polskę, a także Norwegię i Szwajcarię. W 2008 roku branża wydała 400 mln euro na inwestycje. Po tym czasie nie były prowadzone statystyki na ten temat. Jakie korzyści płyną z bycia członkiem IAAPA? Po pierwsze musimy sobie odpowiedzieć na pytanie, czy mamy zamiar czynnie uczestniczyć w życiu branży na poziomie europejskim, tzn. czy mamy zamiar kupować u innych członków atrakcje, wymieniać się urządzeniami, brać udział w targach branżowych, uczestniczyć w szkoleniach i seminariach (w tym webinariach prowadzonych przez internet) i korzystać z wiedzy i doświadczeń innych parków? Jeśli na któreś w wymienionych pytań odpowiedzieliście sobie tak, to warto rozważyć udział w organizacji. Oprócz okazałego certyfikatu członkowskiego, który możemy powiesić sobie w naszych biurach z pewnością przyniesie nam to wiele korzyści. Udział w seminariach i szkoleniach, w których uczestniczą osoby z tej samej co my branży, może okazać się nader istotne, powinien nam już zwrócić się w pierwszym roku czonkostwa. Przykładowo organizowane corocznie trzydniowe szkolenie dla managerów atrakcji kosztuje dla członków 400 euro, a nie dla członków 800 euro. Ta różnica to właśnie koszt jaki musimy ponieść za swoją roczną obecność w organizacji. Zniżkowe bilety na targi na całym świecie, które organizuje IAAPA (w tym największa wystawa branżowa w Orlando), są niewątpliwie benefitami. Newsletter wysyłany trzy razy w tygodniu, który jest zbiorem artykułów prasowych z całego świata, może również stanowić dla nas cenne źródło informacji. Każdy musi rozważyć sobie to we własnym zakresie. Priorytety IAAPA wymienia kilka priorytetów, jakimi kieruje się w swojej działalności w Europie. Najważniejsze jest podnoszenie poziomu bezpieczeństwa w parkach, który i tak jest na jednym z najwyższych jeśli chodzi o sektor usług dla czasu wolnego. W przeprowadzonym przed rząd amerykański badaniu na temat bezpieczeństwa sklasyfikowano branże pod względem liczby wypadków na 1 milion uczestników (prób). Parki rozrywki i pokrewne okazały się najbezpieczniejszą formą spędzania wolnego czasu obok biwakowania i gry w bilard, a nawet zdecydowanie bezpieczniejszą niż wędkowanie! Najgorzej wypadły sporty, na których topie są rolki. IAAPA uczestniczy także przy tworzeniu normy EN 13814 dotyczącej bezpieczeństwa w parkach i na festynach. Norma mówi przede wszytkim o zasadach przy budowie i eksploatacji urządzeń, a przyjęta została przez UE w roku naszego wejścia do EWG. Drugie na liście jest wywieranie wpływu na legislację tworzącą się w Europie, a więc praca w korytarzach Brukseli. W 2010 roku mądre głowy w Brukseli, które są odpowiedzialne za kąt krzywizny banana i wysokie ceny żywności oraz paliwa, po kilku latach debat, wydebatowały, że Europa ma być atrakcją turystyczną numer 1 na świecie. To spowodowało, że włączyły turyzm pod swoje auspicja, stawiając sobie za cel wypracowanie wspólnej polityki w tym zakresie. Niestety jak pisał Mark Twain „Życie i dobra obywateli są zagrożone, kiedy debatuje parlament“, także nie znamy dnia ani godziny, kiedy nasze biznesy może trafić unijny szlag, a normy, które będziemy musieli spełnić, będą możliwe do wykonania tylko w przypadku używania nowego sprzętu made in Germany. Trzecim priorytetem, jest wynalazek, który Amerykanie poznali w Europie – podatek VAT. Walka o sprawiedliwy i niski VAT w sektorze usług. W Stanach są inne podatki, ale o VAT nikt nie słyszał, a tym bardziej 25%. Sukcesami na tym polu jest redukcja VATu w sektorze parków w Irlandii do 9%, niższy VAT na posiłki a restauracjach we Francji ( czy usługi hotelarskie na 7% w Niemczech. Celem jest niski VAT dla całej branży w Europie. Czwartym problemem, który Amerykanie uważają za wyzwanie dla rozwoju sektora prywatnego jest uczciwa konkurencja pomiędzy prywatnym i publicznym sektorem. Ten drugi buduje głównie z powodów ideologicznych i często psuje rynek niskimi cenami, samemu nie dbając o to, żeby przynosić zyski. Biznesplany pisane pod fundusze europejskie, czyli akceptowane przez urzędników, często całkowicie rozmijają się z sytuacją na rynku. Powoduje, to zepsucie lokalnego rynku i zły wpływ na komercyjne przedsięwzięcia w regionie. IAAPA dąży do tego, żeby fundusze unijne były rozdawane tylko tam, gdzie nie mają one wpływu na prywatnych operatorów, a także żeby z nią konsultowane były biznesplany parków. Tym samym przybliżyliśmy Wam trochę największą organizację branżową na świecie. I pamiętajmy – w jedności siła! Artykuł z magazynu Interplay 05/2012 Największy pies świata. Top 10 największych ras psów na świecie. Oto lista największych ras psów na świecie. Pod względem wysokości i wagi danej rasy. 10. Mastif francuski9. Pirenejski pies górski – Największy pies świata8. Owczarek anatolijski7. Pies nowofundlandzki – Największy pies świata6. Leonberger – Największy pies świata5 największych ras psów na świecie5. Wilczarz irlandzki4. Mastif neapolitański3. Bernardyna – Największy pies świata2. Great Dane Największy pies na świecie1. Owczarek środkowoazjatycki – Największy pies świata 10. Mastif francuski Ten niezwykle masywny, masywny i bardzo silny pies dorasta do wysokości ponad 80 cm. Jego waga wynosi zazwyczaj od 70 do 90 kg. Ma wyraźne mocne kończyny, które zwieńczone są okrągłymi i szerokimi łapami. Korpus ma kształt prostokątny. Głowa jest szeroka z równie szeroką i potężną kufą. 9. Pirenejski pies górski – Największy pies świata Pirenejski pies górski dorasta do wysokości 80 cm i osiąga wagę „odważnych” 50 kg. Ma imponujący wygląd, charakteryzuje się mocnym, lekko wydłużonym ciałem z niezbyt masywną głową. 8. Owczarek anatolijski to silny, wyprostowany pies pasterski o szerokiej mocnej głowie i gęstej podwójnej sierści. Musi być duży i wytrzymały oraz poruszać się bardzo szybko. Ważne proporcje: część twarzowa głowy jest nieco krótsza od części potylicznej. Charakter: zrównoważony i odważny, nie agresywny, niezależny, bardzo inteligentny i łatwy w obsłudze, dumny. Można na nim polegać. Jest wierny i lojalny wobec swojego pana, dorosłe psy nie ufają obcym. Wielkość i waga: wielkość: samce 74-81 cm, samice 71-79 cm. Waga: psy 50-56 kg, suki 40-55 największych ras psów na świecie. Jak wyczyścić zamszowe buty. 7. Pies nowofundlandzki – Największy pies świata Nowofundland to kanadyjska rasa psów molosowatych, znana ze swojej przyjaznej, łagodnej i zabawnej natury. Występuje w trzech wariantach kolorystycznych: czarnym, brązowym i czarno-białym, a dorosłe osobniki powszechnie osiągają wagę około 65 kg (65 lb). Międzynarodowy Związek Kynologiczny (FCI) uznaje rasę i umieszcza ją w drugiej grupie – sekcji molosowatych. 6. Leonberger – Największy pies świata Ta rasa psów charakteryzuje się niezaprzeczalnie imponującym wyglądem. Leonberger dorasta do wysokości około 80 cm i osiąga wagę do 60 kg. Jego głowa jest podobna do głowy bernardyna, ale jest wyraźnie węższa i znacznie niższa. Szyja jest lekko wysklepiona, a grzbiet w miarę długi. Mocne kończyny zwieńczone są okrągłymi zwartymi łapami. Pływackie blanki często występują między palcami. Niepełzające psy : 15 hipoalergicznych ras psów. 5 największych ras psów na świecie 5. Wilczarz irlandzki Wilczarz irlandzki jest psem niezwykle wysokim, dlatego każdy, kto choć raz widział psa tej rasy, niełatwo go zapomni. Pierwotnie służył do polowania na wilki i dużą zwierzynę. Największy pies świata. Osobniki tej rasy mogą dorastać do wysokości ponad 80 cm. Głowa jest długa, ale czaszka nie jest szeroka. Ogólnie rzecz biorąc, konstrukcja nadwozia jest solidna i mocna, ale nie wygląda masywnie. Odpowiednie łapy mają okrągły kształt i mocne pazury. 4. Mastif neapolitański Największy pies na świecie. Mastif neapolitański może zazwyczaj dorastać do wysokości ponad 70 cm. Jego waga wynosi zazwyczaj od 50 do 70 kg. Ma duży mocny korpus z szeroką głową. Kufa wyposażona jest w bardzo mocne szczęki. Cechą charakterystyczną mastifa neapolitańskiego jest zwisająca luźna skóra na gardle. 3. Bernardyna – Największy pies świata Bernardyn jest jedną z większych ras psów. Jego wysokość powinna wynosić co najmniej 65-70 cm. Dla samców minimalny wzrost to 70 cm. Oczywiście tak duży pies jak bernardyn ma określoną wagę – średnio waży do 90 kg. Jest to duży, potężny pies o szerokiej głowie. Grzbiet i klatka piersiowa są szerokie, lędźwie umięśnione. Ogólnie rzecz biorąc, wygląda raczej na krępego i ciężkiego. 2. Great Dane Największy pies na świecie Te groźne psy mogą być, a nawet muszą być, wytrzymałe i duże. Wysokość kranu przekraczająca 80 cm wcale nie jest rzadkością. Great Dane ma mocny grzbiet, silne nogi i dość długą głowę. 1. Owczarek środkowoazjatycki – Największy pies świata . Ta rasa również należy do jak owczarek kaukaski, pochodzi z regionu Kaukazu, gdzie jego przodkowie znaleźli się w czasach starożytnych. Jest to rodzima, naturalna rasa wykorzystywana przez koczowniczych pasterzy do pilnowania i ochrony stad. Mimo to jest to jedna z najmłodszych ras, dopiero od niedawna oficjalnie uznana. Największy pies na świecie. Obraz | Pixabay Co roku 11 grudnia obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Gór. Wyjątkowa data, aby uczcić przyrodę w całej jej okazałości i wagę dbania o nią. Jednak każdy dzień jest dobry, aby wyruszyć na przygodę poznania jednych z najwyższych gór na naszej planecie. Czy jesteś gotowy, aby odkryć te 10 gór zawrotów głowy? Jeśli kochasz naturę i wyruszasz w przygodę, nie możesz przegapić kolejnego wpisu. Wskaźnik1 Annapurna ( metrów)2 Nanga Parbat ( metrów)3 Manaslu ( metry)4 Dhaulagiri ( metrów)5 Cho Oyu ( metrów)6 Makalu ( metrów)7 Lhotse ( metrów)8 Kangchenjunga ( metrów)9 K2 ( metrów)10 Everest ( metrów) Annapurna ( metrów) Najbardziej przerażającą górą w Himalajach jest Annapurna, dziesiąta najwyższa góra świata. Został znaleziony po raz pierwszy w 1950 roku przez francuską ekspedycję i jest znany jako Przeklęta Góra ze względu na statystycznie najwyższy procent zagrożenia w paśmie górskim. W rzeczywistości jest to najbardziej śmiercionośne, a tym samym największe wyzwanie dla wspinaczy, którzy odważą się wspinać. Nic dziwnego, że spośród 14 ośmiu tysięcy na planecie Annapurna jest najmniej zdobywana. Prawie wszyscy ośmiornicy zachowują to na koniec. Rezerwują siły na to, co wiedzą, że będzie to złożona przygoda. Nanga Parbat ( metrów) Wraz z Annapurną i K2, Nanga Parbat są trzema najbardziej przerażającymi gigantami wśród alpinistów z różnych powodów. Został nazwany morderczą górą podczas pierwszej ekspedycji, która dotarła na szczyt w 1953 roku, ponieważ zabrała życie wielu ludziom. Dziewiąty najwyższy szczyt świata znajduje się w Gilgit-Baltistan w północnym Pakistanie i zamyka pasmo Himalajów na jego najbardziej wysuniętym na zachód krańcu. W języku kaszmirskim Nanga Parbat oznacza nagą górę i odnosi się do braku roślinności na jej stromych zboczach. W innym lokalnym języku zwanym Shina Nanga Parbat jest znany jako Deomir, co oznacza górę bogów. Wiele legend zdobi to miejsce, gdzie gdy świeci słońce, krajobraz jest idealny. Obraz | Pixabay Manaslu ( metry) Jest to ósma co do wysokości góra na świecie i znajduje się w masywie Mansiri Himal w Himalajach (Nepal) i charakteryzuje się złą pogodą, która zwiększa trudność wspinaczki dla alpinistów i śmiertelność. Jego nazwa oznacza górę duchów, a Manaslu po raz pierwszy zdobyli członkowie japońskiej ekspedycji w 1956 roku. Oto Park Narodowy Manaslu, który został utworzony w celu zachowania i uzyskania zrównoważonego rozwoju na wyznaczającym go obszarze, w tym masywu i szczytu noszącego jego nazwę. Dhaulagiri ( metrów) Położona na północy Nepalu Dhaulagiri, czyli biała góra w sanskrycie, jest najwyższym szczytem z pięciu tworzących masyw o tej samej nazwie i jedynym, który przekracza metrów. Był to jeden ze szczytów, których koronacja trwała najdłużej, gdyż do maja 1960 roku nikt wcześniej nie postawił stopy na szczycie znajdującym się na wysokości metrów nad poziomem morza. Jako pierwsi to zrobili Szwajcarzy i Austriacy. Cho Oyu ( metrów) Cho Oyu to szósta najwyższa góra na Ziemi. Jej imię oznacza po tybetańsku turkusową boginię. Ta góra była pierwotnie używana jako trening do wspinaczki na Mount Everest, kiedy wspinacze odkrywali Himalaje. Obecnie uważana jest za najłatwiejszą do zdobycia górę spośród ośmiu tysięcy. Makalu ( metrów) To piąta najwyższa góra na Ziemi o wysokości 19 metrów. Znajduje się w rejonie Mahalangur w Himalajach, XNUMX km na południowy wschód od Mount Everest, na granicy Chin i Nepalu. Jest to jedna z najtrudniejszych gór do wspinaczki ze względu na piramidalny kształt z ostrymi krawędziami i strome ścieżki. Alpiniści muszą korzystać z technik wspinaczki lodowej i skałkowej, ponieważ ich wejście i zejście jest bardzo trudne. Obraz | Pixabay Lhotse ( metrów) Jest to czwarta najwyższa góra na świecie, wyprzedzona jedynie przez Everest, K2 i Kangchenjunga. Jest częścią granicy Nepalu i Chin, ponieważ jest połączony z Everestem. Jest to jeden z punktów wypadowych na szczyt Everestu, a jego południowa ściana jest najbardziej stroma na górze. Ten obszar Lhotse był również smutną sceną strat ludzkich podczas próby zdobycia szczytu. Kangchenjunga ( metrów) Jest to najwyższa góra w Indiach i druga w Nepalu. Jego nazwa oznacza pięć skarbów śniegu, ponieważ dla Kirant jest on święty, a każdy szczyt reprezentuje pięć skarbców Boga: złoto, srebro, klejnoty, zboża i święte księgi. Kangchenjunga to trzecia najwyższa góra na świecie. K2 ( metrów) Jest to góra należąca do pasma górskiego Karakorum, na pograniczu Pakistanu i Chin. Jest to druga najwyższa góra na świecie i prawdopodobnie najtrudniejsza do zdobycia, ponieważ ma bardziej niebezpieczną wspinaczkę niż Everest. W rzeczywistości 25% tych, którzy próbują dostać się na szczyt, umiera próbując. Pierwszego wejścia na K2 dokonali Włosi Achille Compagnoni i Lino Lacedelli w 1954 roku. Everest ( metrów) Obraz | Pixabay Everest znajduje się na szczycie rankingu najwyższych gór na świecie ze swoją metrami wysokości. Znajduje się w Himalajach, w nepalskim regionie Tybetu. Każdy wspinacz marzy o zdobyciu tej góry i to właśnie wspinaczka na Everest jest uważana za jedną z najbardziej ryzykownych przygód w życiu, na którą poległo wielu ludzi, próbując ukoronować Ziemię. Chcesz zarezerwować przewodnika? Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij być zainteresowany Jaka jest największa pustynia na Ziemi? autor: Fraser Cain, Universe Today The Lut Pustynia Iranu, obserwowana przez Earth Observatory NASA. To tutaj w latach 2003-9 odnotowano najwyższą temperaturę w historii. Źródło: NASA Co przychodzi na myśl, gdy słyszysz słowo pustynia? Są szanse, że pomyślisz o słońcu, piasku i bardzo niewielkiej ilości deszczu. Być może przychodzą Ci do głowy również kaktusy, sępy, płaskowyże i skorpiony, a może wielbłądy i oazy? Ale tak naprawdę pustynie pojawiają się we wszystkim kształty i rozmiary, i znacznie się różnią w różnych częściach świata. Podobnie jak w przypadku wszystkich ziemskich klimatów, wszystko sprowadza się na kilka podstawowych cech, które ich łączy – w tym przypadku jest to bycie jałowym, suchym i wrogim życiu. Z tego powodu możesz być zaskoczony, gdy dowiesz się, że największa pustynia na świecie znajduje się w rzeczywistości na Antarktydzie. Jak to wygląda na krzywą kulę? Definicja Aby ją rozbić, pustynia to region, który jest po prostu bardzo suchy, ponieważ otrzymuje niewiele wody lub nie ma jej wcale. pustynia, na danym obszarze muszą wystąpić roczne opady w wysokości przekraczającej 250 milimetrów. Jednak opady mogą przybierać formę deszczu, śniegu, mgły lub mgły – dosłownie każdej formy wody przenoszonej z atmosfery na ziemię. Pustynie można również opisać jako obszary, w których więcej wody jest tracone przez parowanie niż spada w postaci opadów. Dotyczy to z pewnością regionów podlegających „pustynnieniu”, gdzie wzrost temperatury (tj. zmiana klimatu) powoduje wysychanie koryt rzecznych, zmianę wzorców opadów, i obumierająca roślinność. Pustynie są często jednymi z najgorętszych i najbardziej niegościnnych miejsc na Ziemi, czego przykładem jest Sahara w Afryce, pustynia Gobi w północnych Chinach i Mongolii oraz Dolina Śmierci w Kalifornii. Ale mogą to być również zimne, smagane wiatrem krajobrazy, w których niewiele t o nigdy nie pada śnieg – jak na Antarktydzie i Arktyce. Ostatecznie upał ma z tym niewiele wspólnego. W rzeczywistości dokładniej byłoby powiedzieć, że pustynie charakteryzują się niewielką lub żadną wilgocią i skrajnymi temperaturami. Podsumowując, pustynie stanowią jedną trzecią powierzchni Ziemi. Ale większość z nich znajduje się w regionach polarnych. Antarktyda Jeśli chodzi o rozmiar, Pustynia Antarktyczna jest największą pustynią na Ziemi, mierząc łącznie 13,8 miliona kilometrów kwadratowych . Antarktyda jest najzimniejszym, najbardziej wietrznym i najbardziej odizolowanym kontynentem na Ziemi i jest uważana za pustynię, ponieważ jej roczne opady mogą wynosić mniej niż 51 mm we wnętrzu. Jest pokryta trwałą pokrywą lodową, która zawiera 90% słodkiej wody na Ziemi. Jedynie 2% kontynentu nie jest pokryte lodem, a ląd ten jest ściśle wzdłuż wybrzeża, gdzie zamieszkuje całe życie związane z masą lądu (tj. Pingwiny, foki i różne gatunki ptaków). Pozostałe 98% Antarktydy pokryta jest lodem o średniej grubości 1,6 km. Nie ma tu stałych mieszkańców, ale stacje badawcze rozrzucone po całym kontynencie zamieszkuje od 1000 do 5000 naukowców – największą jest Stacja McMurdo, na krańcu Wyspy Rossa. Oprócz ograniczonej liczby ssaków, mogą tam przetrwać tylko niektóre przystosowane do zimna gatunki roztoczy, glonów i roślinności tundry. Pomimo bardzo niewielkich opadów na Antarktydzie nadal występują potężne wichury. Podobnie jak burze piaskowe na pustyni, silne wiatry porywają śnieg i zamieniają się w zamiecie śnieżne. Burze te mogą osiągać prędkość do 320 km na godzinę (200 mil na godzinę) i to jeden z powodów, dla których kontynent jest tak zimny. W rzeczywistości najzimniejszy temperatura kiedykolwiek zarejestrowana została zarejestrowana w radzieckiej stacji Wostok na Płaskowyżu Antarktycznym. Korzystając z pomiarów naziemnych, temperatura osiągnęła historyczny najniższy poziom -89,2 ° C (-129 ° F) w dniu 21 lipca 1983 r. Analiza danych satelitarnych wykazała prawdopodobną temperaturę około -93,2 ° C (-135,8 ° F; 180,0 K), również na Antarktydzie, 10 sierpnia 2010 roku. Jednak ten odczyt nie został potwierdzony. Inne pustynie Co ciekawe, druga co do wielkości pustynia na świecie jest również notorycznie zimno – Pustynia Arktyczna. Położona powyżej 75 stopni szerokości geograficznej północnej Pustynia Arktyczna zajmuje łączną powierzchnię około 13,7 miliona kilometrów kwadratowych (5,29 miliona mil kwadratowych). Tutaj całkowita ilość opadów wynosi poniżej 250 mm (10 cali), głównie w postaci śniegu. Średnia temperatura na Pustyni Arktycznej wynosi -20 ° C, sięgając nawet -50 ° C zimą. Ale chyba najbardziej interesującym aspektem pustyni arktycznej są jej wzory słońca. W miesiącach letnich słońce nie zachodzi przez okres 60 dni, po których zimą następuje okres długotrwałej ciemności. Trzecią co do wielkości pustynią na świecie jest bardziej znana Sahara, o łącznej powierzchni 9,4 miliona kilometrów kwadratowych. Średnie roczne opady wahają się od bardzo niskich (na północnych i południowych obrzeżach pustyni) do prawie nieistniejących w części centralnej i wschodniej. Podsumowując, większość Saraha odbiera mniej niż 200 mm (0,79 cala). Jednak na północnych obrzeżach pustyni systemy niskiego ciśnienia znad Morza Śródziemnego powodują roczne opady w zakresie od 100 do 250 mm (3,93 – 9,84 cala). Południowe krańce pustyni – rozciągające się od wybrzeża Mauretanii po Sudan i Erytreę – otrzymują taką samą ilość opadów z południa. Środkowy rdzeń pustyni, który jest wyjątkowo suchy, doświadcza rocznych opadów poniżej 1 mm (0,04 cala). Na Saharze temperatury są również dość intensywne i mogą wzrosnąć do ponad 50 ° DO. Co ciekawe, nie jest to jednak najgorętsza pustynia na świecie. Najgorętsza temperatura, jaką kiedykolwiek zarejestrowano na Ziemi, wyniosła 70,7 ° C (159 ° F), którą odnotowano na pustyni Lut w Iranie. Pomiary te były częścią globalnego badania temperatury przeprowadzonego przez naukowców z Earth Observatory NASA latem 2003-2009. Krótko mówiąc, pustynie to nie tylko wydmy i miejsca, w których można spotkać Beduinów i Berberów, czyli miejsca, przez które trzeba przejechać, aby dostać się do Napa Valley. Występują na wszystkich kontynentach świata i mogą przybrać postać piaszczystych lub lodowych pustyń. Ostatecznie cechą charakterystyczną jest ich wyraźny brak wilgoci. Pod tym względem regiony polarne są największymi pustyniami na świecie, a Antarktyda nieznacznie wyprzedza Arktykę na pierwszym miejscu. I zgodnie z tą definicją – tj. zimna, sucha i mało brak opadów – jesteśmy pewni, że w innych częściach Układu Słonecznego znajdziemy szczególnie duże pustynie. W końcu czym jest Mars, jeśli nie jednym wielkim, zimnym, suchym i wyjątkowo suchym klimatem?

największa głowa na świecie